Ninakwamnie – deel X

Reeks over een Nina Hagen concert dat op 23 mei werd afgelast en dat daardoor bij mij allerlei herinneringen opriep.

Vele gezichten, viele Geschichten

Foto’s als inspiratiebron

Hierbij een door mij gemaakte fotocollage van Nina Hagen door de jaren heen, vanaf haar tamelijk lieve DDR-periode tot Le Grande Dame van nu. Achter elke foto steckt einer Geschichte, steekt een verhaal. Ik zou zeggen, vooral tegen de schrijvers onder ons: laat uw verbeelding spreken.

Ook op de bühne heeft Nina Hagen verschillende gezichten, qua acteertalent en mimiek, maar vooral natuurlijk op het muzikale en vocabulaire vlak. Kijk en luister maar eens naar de in 1986 door de ARD uitgezonden Nina Hagen’s TV show (met een gastoptreden van Herman Brood). Vergeet daarbij niet haar verhaal. Zij heeft werkelijk iets te vertellen, iets zinnigs en iets onzinnigs, maar altijd vindingrijk.

Ninakwamnie – deel IX

Reeks over een Nina Hagen concert dat op 23 mei werd afgelast en dat daardoor bij mij allerlei herinneringen opriep.

Afgevoerd

Slechte zangprestaties

Teleurgesteld in vooral mijn omstanders die in Popcentrum Hedon Nina Hagen vanwege haar door een verkoudheid veroorzaakte slechte zangprestaties belachelijk hadden staan maken, liep ik onder een donkergrauwe hemel terug naar het station.

Omstanders en omstandigheden

Op het perron op een bank gezeten, de handen in de jaszakken en de benen gestrekt, begon ik een beetje te mokken. Mokken, ja. Op die omstanders. Waarom was ik er niet gebleven, waarom had de ME die zogenaamde fans niet afgevoerd?

Van het een kwam het ander, ik begon te mokken over en op van alles. Vooral op die NS, want door weersomstandigheden elders in het land mocht ik van hen in plaats van tien minuten minstens vijfenzeventig minuten wachten op mijn eerstvolgende trein. Ik had net zo goed op dat concert van Nina Hagen aanwezig kunnen blijven.

Nina Hagens verkoudheid

Intussen was het gaan stortregenen en mijn stemming werd er niet beter op. Waarom eigenlijk blijven mokken? Vijfenzeventig minuten zijn maar vijfenzeventig minuten, ik zat droog onder de booggewelven van het station en Nina Hagens verkoudheid, die ze vast tijdens een plensbui als deze had opgelopen, zou zeker overgaan en dan zou ik tijdens een volgend concert haar weer zien in volle glorie zónder spottende fans.

Ellendige regen

Bleef ik doorgaan met mokken, omdat ik mij was gaan vervelen? Alle winkels en kiosken op het station waren gesloten, achter mij stond een passagierstrein waarover linksboven daarvan een bord meldde: ‘Niet instappen’ en verder was er op mijn perron en op al die andere perrons niemand die of niets dat kon zorgen voor afleiding. Alleen die ellendige regen. Een paar meter van mij af, kletterde een hele stroom via een afvoerbuis zó op de tegels.

Nina Hagen fans?

Twee perrons verderop ontwaarde ik beweging. Een jongen en een meisje van een jaar of twintig, hand in hand en met gezwinde tred. Ook fans van Nina Hagen die net als ik minstens een uur voordat het concert afgelopen zou zijn Hedon hadden verlaten?

Een paar minuten later stonden ze voor mij. Ze waren een beetje doorweekt, keken niet op de borden en vroegen aan mij of de trein richting Nijmegen zo kwam. Nee, zei ik. Er was omgeroepen dat dit nog wel even kon duren. Ik wierp een blik op de klok achter hen. Nog minstens een half uur.

‘Zijn jullie ook naar het concert van Nina Hagen geweest?’ voegde ik er aan toe. Ik zou ze te grazen nemen, ik wist nog niet op welke manier, maar ik zou ze te grazen nemen als ze haar - mijn Nina Hagen! - door het slijk zouden halen.

Het meisje zei: ‘Nina Hagen, wie is dat?’

De zin van vroegtijdig een Nina Hagen concert verlaten

De jongen keek over mij heen en zei: ‘Ik zie een krant liggen.’ Beiden stapten de trein in, waar linksboven daarvan een bord nu juist meldde dat je er buiten moest blijven.

Kranten en tijdschriften bijeen verzamelend liepen ze naar voren. Voorbij de treinflank, helemaal aan het eind van het perron zag ik een sein op groen springen. Ikzelf sprong overeind en begon te zwaaien, naar de machinistencabine, naar de jongen en het meisje die zich omdraaiden toen de deuren dichtklapten. Mijn gebaren waren tevergeefs. De trein zette zich in beweging en reed het station uit.

De verkeerden waren afgevoerd en de Muze had mij er weer een anekdote bij gegeven.

Ninakwamnie – deel VIII

Reeks over een Nina Hagen concert dat op 23 mei werd afgelast en dat daardoor bij mij allerlei herinneringen opriep.

De tweede en derde keer

Links, rechts en achteraan

De tweede en derde keer dat ik Nina Hagen live heb zien optreden was in Hedon te Zwolle, ergens midden jaren negentig.

Tijdens het eerste concert stond ik in de vierde, vijfde rij aan de linkerkant van het podium, voor de basgitarist. Die in mijn herinnering kale man bracht met zijn basgitaar tonen ten gehore die mij wel bevielen. Al stond ik dan links, al klonken de gitaarsolo’s wat verder weg - voor mij was het allemaal prachtig in balans, inclusief prima donna Nina Hagen.

Het tweede concert in Hedon besloot ik het eens aan de rechterkant van het podium te proberen, op vier-vijf rijen afstand van de gitarist. Dat beviel mij stukken minder. Het was allemaal veel te schel voor mijn oren. Dat had ik tijdens een concert nog niet vaak meegemaakt.

Ik besloot mij voor de bar op te stellen. Die bevond zich achter in de zaal, onder het balkon en dat balkon reikte ongeveer tot op een kwart van de zaal. Hier, aan de bar, kwam het geluid helemaal niet meer tot zijn recht. Veel te dof. En weer zocht ik een andere plek op.

Zakdoek

Tijdens dat tweede optreden in Hedon hoorde ik tussen de nummers door mensen om mij heen allerlei zure en zogenaamd grappige opmerkingen maken over Nina Hagen. Misschien ook wel te begrijpen als je voor dit concert helemaal vanuit Amsterdam of Rotterdam gekomen bent en dat zij er dan weinig van bakt. Er was iets met haar zangkunst. Ze klonk af en toe schor, ze haalde de hoge tonen niet, soms brak haar stem. Tussen de nummers door verontschuldigde ze zich regelmatig. Ze was snipverkouden en probeerde van dat gegeven nog iets komisch te maken door tussen en zelfs in de nummers op een overdreven manier haar zakdoek tevoorschijn te halen en er op even overdreven manier in te snuiten.

Zuur

Iemand zei: ‘Als ze zo verkouden is, waarom treedt ze dan op? Is ze alleen maar uit op geld?’

Al die daarna nog volgende zure en zogenaamd grappige opmerkingen, ik begon mij er aan te ergeren. Om mij heen proefde ik een als maar negatiever wordende atmosfeer, die het voor mij onmogelijk maakte om te kunnen genieten van de paar mooie momenten die Nina Hagen nog te bieden wist.

Ik ben eerder weggegaan.