maandag 30 december 2013

Ingelijste schrijvers.




Wie goed wil leren schrijven
Zoek je hiervoor leermeesters, dan kun je het beste auteur kiezen die niet meer in leven zijn maar die nog wel gelezen worden. Auteurs die niet meer in leven zijn en nog wel worden gelezen, zijn immers het levende bewijs dat zij goed proza hebben afgeleverd?

Namen, namen
Omdat toch bijna iedereen aan het eind van het jaar bezig is met lijstjes, heb ik ze hierboven geplaatst: mijn grote twaalf. Ze hebben mij op pad gestuurd, ze zijn er nog steeds mee bezig, want hun niveau zal ik wel nooit halen. Eén troost: waarschijnlijk dachten zijzelf dat ook wanneer zij opkeken naar hún leermeesters.


Kanttekening
Overigens is die meneer rechts onderin is nog niet zo lang dood. Of hij over dertig of honderd jaar nog gelezen zal worden? Op hem heb ik een uitzondering gemaakt, omdat ik zijn complete werk in mijn boekenkast heb staan en ook voor negentig procent gelezen heb.

Mijn Grote Twaalf
Van links naar rechts zijn hierboven ingelijst: Machado de Assis, Guy de Maupassant, Multatuli, Friedrich Nietzsche, Franz Kafka, Luigi Pirandello, James Joyce, Hermann Hesse, Albert Camus, Sándor Márai, Raymond Carver, en Harry Mulisch.

Een goed 2014 met veel leesplezier toegewenst. 


dinsdag 24 december 2013

Op een kerstavond


Er op uit
Op een kerstavond, waarvan je veel hoopt te verwachten, zullen vrienden jou een bos chrysanten en een pakje bankbiljetten in de handen duwen en je tussen hun schouders ingeklemd meevoeren naar een steegje met een geheime deur, zodat jullie buiten al het officiële gedrang om de beste plaatsen van het theater in bezit kunnen nemen en jij met je neus op het toneel een dame kan zien verschijnen, alsof zij alleen voor jou gekomen is.

Op het toneel
Een dame, ja. Een blondine, in een avondjurk met een bescheiden decolleté en aan weerszijden een split, van haar enkels tot aan haar heupen. Zij weet chansons over liefde en eenzaamheid zó ten gehore te brengen dat je bij elk van haar knievallen als vanzelf een chrysant voor haar op het toneel legt, net zo vaak tot je bijna geen chrysanten meer over houdt.

De betekenis van nog meer liefdesverdriet
De voorstelling is nog lang niet voorbij. Nee, het is nog vroeg. Er komt nog meer liefdesverdriet en je weet wat dat betekent. Vanwege al die chrysanten die jij aan haar voeten hebt gelegd, zal zij nog mooier gaan zingen. Met haar blik voortdurend op jou gericht, zal zij tussen haar liefdessnikken door, veraf en dichtbij, nog grotere en nu echt dramatische knievallen gaan maken.

Op naar het hoogtepunt
En dan? Dan heeft het orkest zijn laatste noot laten klinken. Of nee: wanneer het orkest bijna bij die laatste noot is aangekomen, zal zij vlak voor jou gaan staan. Vlak voor jouw neus, die nog steeds op de toneelplanken rust, zakt zij door haar knieën. Langzaam, want ook die laatste noot van het orkest is langzaam. En als die laatste noot dan eindelijk galmend tussen de kieren van het plafond naar buiten, het heelal in is ontsnapt en zij op haar knieën en polsen zich naar jou heeft voorovergebogen… Ja, wat dan? Dan zal zij jou vragen om nog één chrysant. Voor tussen haar borsten.
Je wendt je hoofd af. Je vrienden sporen je aan. Wie weet, mag je straks wel met haar mee! Wat er daarna allemaal nog kan gebeuren! Bankbiljetten genoeg.
                                                            
Helaas. Geen chrysanten meer.

Ontnuchtering
Ik zal je uit je droom helpen. Want evengoed kunnen je vrienden, die tenslotte stuk voor stuk een vrouw en kinderen thuis rond de sierlijk opgetuigde dennenboom hebben zitten, natuurlijk ook gewoon wegblijven. En dan hangt het helemaal van jouzelf af. Wat er zal gebeuren op kerstavond en de dagen daarna. 


maandag 16 december 2013

Hamstergeluiden.


Opdringen
Ik heb maar één nadeel. Dat ik mij na een drukke werkdag moeilijk kan afsluiten voor dingen die zich aan mij blijven opdringen.
Ja, ik geef het toe: deze blog staat haaks op wat ik in een van mijn vorige blogs heb beweerd: dat het voor een schrijver beter is om wakker te blijven en op te letten. Maar schrijver of geen schrijver: als je moe bent, dan ben je moe. Bovendien ben ik er van het weekend achter gekomen dat moe zijn ook vreemde toestanden en dus mooie verhalen kan opleveren. En ideeën.

Eerst het verhaal:

Scheuren
Vrijdagavond zat er in de stiltecoupé een meisje achter mij dat met slechts één onderbreking van vijf minuten onophoudelijk stukken en stukjes uit kranten en tijdschriften zat te scheuren. In een tamelijk rap tempo deed ze dat, alsof ze niet hoefde te kiezen.
Hoe ik weet, dat het kranten en tijdschriften waren? Ik heb twee keer achterom gekeken. Ze liet zich niet afleiden. Onverschrokken ging ze door met scheuren. Bijna had ik tegen haar gezegd, of ze die hamstergeluiden niet beter voor thuis bewaren kon. Maar ik ben netjes opgevoed en hield me in. Tenslotte was ik het met dat ene nadeel - niet zij.

Naar binnen geslagen blik
Na vijfendertig minuten scheuren kwam ze eindelijk overeind om de trein te verlaten. Onder haar arm droeg ze een koker. Kunstacademiestudent denk je dan. Eerstejaars, het kan niet anders. Ze had de voorbereiding op haar weekend-huiswerkopgave er op zitten. Haar naar binnen geslagen blik verried dat ze zeker wist, later wereldberoemd te zullen worden met het plakwerk dat ze in haar hoofd al had voltooid.

En het idee?
Hm, ja - wereldberoemd worden als kunstenaar in tijden van crisis en bezuinigingen? Dan wordt het zeker wereldberoemd worden dankzij een of andere multinational die haar zal sponsoren. Niks op tegen. Bach en Van Gogh zijn ook op een dergelijke manier in hun levensonderhoud voorzien, door een vorst of een broer.
We leven in spannende tijden. Zij vooral. En ik. Want misschien moet ik voor mijn schrijverij ook maar eens een sponsor gaan opzoeken.

P.S.:
Natuurlijk heb ik wel meer nadelen. Maar daar schrijf ik niet over. Tenminste niet autobiografisch. Ik maak er fictie van. Maar dat is weer een heel ander verhaal.


dinsdag 10 december 2013

Afscheid van Hyves.



Van het hoe of wat
Sophia en ik hebben twee linkerhanden voor wat de techniek betreft. Maar eerst dit. We gaan het hier hebben over Hyves, hoe wij er op gekomen zijn en er weer vanaf zijn gegaan. Vooral zullen wij het hebben over het definitieve afscheid van Hyves als blogmogelijkheid en de gevolgen daarvan voor ons.

Genomineerd
In maart 2010 werd ons gemaild dat wij met onze verhalenbundel ‘Dodelijk Inkt’ in de Top 100 van Beste Manuscript 2009 waren terechtgekomen. Misschien zouden wij op 30 April op nummer 1 komen staan, dat bleef nog een verrassing. In ieder geval hadden wij met onze inzending een web podium gewonnen, waarop wij wat informatie over onze verhalenbundel en over onszelf kwijt konden, inclusief contactgegevens en een link naar onze website.

De eenvoudigste en snelste weg
Wij hadden geen website. Binnen drie weken moesten wij alle informatie opsturen naar de organisatoren van Beste manuscript 2009. Sophia en ik wisten niet hoe wij zo snel een website in de lucht konden krijgen. Een bevriende ICT-man raadde ons Hyves aan. Als het ons alleen maar ging om te kunnen bloggen, dan was Hyves de eenvoudigste en snelste weg.

Van Hyves naar Blogger.
Tussen maart 2010 en februari 2013 hebben Sophia en ik 80 berichten over leven en schrijven op onze Hyves Blog gezet. Daarna zijn we overgestapt naar Blogger, omdat je van Blogger een kleine website kunt maken. Ook met twee linkerhanden. Dat hebben we dus gedaan. We gebruikten Hyves nog wel. Om er voor aanvullende informatie naar terug te kunnen linken.

Definitief einde Hyves blog
Zoals iedereen weet, is Hyves op 2 december opgehouden te bestaan als sociaal medium. Linken naar Hyves is niet meer mogelijk, want de eigenaar van Hyves heeft alle content verwijderd.
Natuurlijk hebben wij voorzorgsmaatregelen getroffen. Sowieso hadden wij al het op Hyves geplaatste ook als Word bestand op onze computer staan. Bovendien hebben wij van de mogelijkheid gebruik gemaakt om al onze content bij Hyves op te vragen. Die hebben we netjes binnen twee dagen ontvangen.

Dubbele content
Misschien hebben wij het wel helemaal mis. We weten dat de Google zoekmachine op het internet dubbele content afstraft: als je twee keer hetzelfde bericht plaatst op twee verschillende sites, dan loop je kans dat de Google zoekmachine je helemaal onderaan plaatst. Dan word je dus moeilijk teruggevonden.
We hebben ontdekt dat als je via Google aan de hand van een fragment uit een van onze Hyves blogs zoekt, dat die plek nog steeds door de Google zoekmachine wordt teruggevonden. Maar als je er op klikt, kom je dus op de ‘Hyves Speelhal’ terecht.

Waardevolle informatie over Sophia’s leven en Eric’s schrijven ontoegankelijk.
De links naar Hyves zijn nutteloos geworden.
Het is zonde dat mijn op Hyves geplaatste berichtgeving over mijn schrijfvorderingen, vooral met betrekking tot ‘De IJskoning’, niet meer leesbaar te krijgen is op het internet. 
Het is ook zonde dat Sophia eigenlijk niet meer verder kan gaan met haar verslaggeving over haar leven, omdat die regelmatig terugverwijst naar de artikelen die zij op Hyves heeft gezet. Om het voor de lezer duidelijk te krijgen, zou ze eigenlijk helemaal opnieuw moeten beginnen, hier op Blogger. Maar dan krijg je dus dubbele content.

Oplossing
Het was Sophia die op het idee kwam dat de terugvindbaarheid van verdwenen Hyves content langzamerhand van het internet zal wegebben. Dat je dus na verloop van tijd gewoon een tekst die je op Hyves hebt gepubliceerd op Blogger opnieuw kunt gebruiken. En ik kwam met een oplossing voor de links die wij hier op Blogger naar Hyves hebben geplaatst. In plaats van een link, een jpg. Want de tekst in een jpg kan een Google machine niet lezen. Zie hier twee voorbeelden:

Sophia's blog: een kleine introductie

Rugzak als tijdverdrijf.

Waar vier atechnische linkerhanden goed in kunnen zijn…




maandag 2 december 2013

Zoek om te lezen


‘Zoek’

Een man, een vrouw en een hond.
Samen op reis.

De vrouw is een bitch, maar ook nog iets anders.
De man een zielenpoot, maar ook nog iets anders.
De hond is een labrador.
Voor wie zal hij kiezen?

Lees het in het korte verhaal van Henk Rouw, alias Eric Steiner & Co.
‘Zoek.’


‘Zoek’
heeft het allemaal.

Een nieuwsgierig makend begin:
De brievenbus kleppert, de post kan nog niet op de grond gevallen zijn
 of zij bijt me al toe:
‘Wat zit je daar weer achter die krant van je verscholen.
Denk je soms dat ik het niet voel?’

Vlammende dialogen:
‘Ja, Robin is dol op notenchocolade.’
‘Hoe kan jij dat nou weten. Je praat me alleen maar na.’

Mooie beschrijvingen:
Met haar kunstgebit dat door de jaren heen steeds ruimer tussen haar kaken is komen zwemmen,
breekt ze moeizaam stukjes van haar reephelft af
 tot er niets meer van overgebleven is.

En een verrassend einde.
~(0)~


Een man, een vrouw en een hond, bijeengebracht in één verhaal.

‘Zoek.’


Samen met nog acht andere mooie verhalen te vinden in de bundel

‘Lezen en laven.’


Lees dat boek.

Verkrijgbaar in de bijzondere boekhandel
en via