zondag 31 maart 2013

Voortzetting revisie roman ‘De IJskoning.’


Omzetting
De afgelopen week ben ik voor het eerst sinds 21 oktober 2012 weer verder gegaan met de revisie van mijn roman ‘De IJskoning.’
Die revisie houdt o.a. in: de tekst geschreven vanuit een vertellende ik grotendeels omzetten als geschreven vanuit een belevende ik.
Hierdoor raakt de lezer meer betrokken in het verhaal: de lezer kijkt nu in plaats van door de ogen van de schrijver, door de ogen van het hoofdpersonage.

Gebrek aan ervaring
Waarom had ik oorspronkelijk voor een vertellende ik gekozen? Mijn hoofdpersonage heeft een afwijking die ikzelf niet heb. Je kunt duizend boeken hebben gelezen over die afwijking, het risico blijft dat je volkomen de plank mis slaat.

Het enige wat telt
Een schrijver moet zich niet laten afleiden door zijn angsten. Een schrijver moet risico’s durven nemen. Als zijn tekst af is, kan hij die altijd nog voorleggen aan iemand met die specifieke afwijking.
Misschien zegt die persoon dan: ‘Ikzelf had het anders, maar niet mooier kunnen omschrijven.’
Mooi meegenomen. Maar een echte schrijver gaat niet op complimentenjacht. Het gaat niet om de schrijver. Het enige wat telt, is de roman.

Situatie
Vooral de eerste elf hoofdstukken van ‘De IJskoning’ waren tot aan de vorige versie toe vanuit een vertellende ik geschreven. Daarin blikt het hoofdpersonage Patrick Vernooi o.a. terug op zijn vroegste jeugd. Ook had ik in die eerste hoofdstukken chronologisch het eerste jaar van zijn vriendschap met Caspar van Blokland neergezet, om pas daarna – op pagina 70 – zijn toekomstige vriendinnetje Zita Rozenmond op het toneel te laten verschijnen.

De verbouwing
In de nieuwe versie, waaraan ik sinds 2010 met enige regelmaat werk, heb ik de hele chronologie overhoop gegooid. Zo wisselen de hoofdstukken over Caspar en Zita elkaar nu af, waardoor er een grotere spanningsopbouw ontstaat: wat heeft die Caspar van Blokland te maken met de vriendschapsontwikkeling tussen Patrick en Zita?
In deze nieuwe versie zijn ook de vroegste jeugdervaringen niet meer als terugblik-vertellingen weergegeven, maar als traumatische direct-ervaringen. Momenteel staan ze ver over de eerste helft van de roman heen. Dit omdat ze in het begin van de roman eigenlijk te veel het handelen van Patrick naar Zita toe verklaren. 

Spanningsbogen kleiner maken
Door deze verbouwing verschijnt nu Zita al op pagina 31. Ondanks dat zij meteen in het tweede hoofdstuk en daarna nog regelmatig even wordt genoemd, zullen sommige lezers dit nog steeds betrekkelijk laat vinden. Maar het in de eerste pagina’s van Sándor Márai’s ‘Gloed’ aangekondigde bezoek verschijnt ook pas op pagina 55. En dat is pas echt laat voor een roman van 156 pagina’s.

Spanningsbogen groter maken
Wanneer het uit is geraakt met Zita, wanneer Patrick is verhuisd naar een andere stad om er te gaan studeren en denkt eindelijk van de last van zijn ouders verlost te zijn – juist dan komen bij hem die vroegste jeugdherinneringen naar boven. Pas dan wordt Patricks gedrag naar Zita toe verklaarbaar.

Waarheen nu met die vroegste jeugdherinneringen?
Die vroegste jeugdherinneringen weergegeven als een traumatische direct-ervaring, mogen natuurlijk niet zomaar uit de lucht komen vallen. Ze dienen voort te komen uit de dingen die Patrick Vernooi tijdens zijn studentenjaren meemaakt. Ze mogen ook niet chronologisch en als afgeronde eenheden worden weergegeven, want zo werkt het menselijk geheugen over het algemeen niet.
Een mooie uitdaging voor de komende tijd.

maandag 25 maart 2013

Prijzenpakket eervolle vermeldingen schrijfwedstrijd.

Wat levert zo’n eervolle vermelding naast publicatie van het verhaal op de website van Indisch 3.0 en de felicitaties van familie, vrienden en kennissen verder nog op?

1. Een exemplaar van Schrijven Magazine. Daar ben ik al lid van. Maar met dat extra exemplaar kan ik misschien wel een andere schrijver enthousiast maken voor het nemen van een abonnement.

2. De op Indisch 3.0 geplaatste videoboodschap van jurylid Eveline Stoel. Daar ben ik heel erg blij mee.
Ze zegt daarin dat de verhalen die een eervolle vermelding gekregen hebben, ‘misschien nog wel beter zijn dan de drie winnende verhalen.’ Ze zijn echter daar niet tussen gekomen, ‘omdat ze uiteindelijk toch minder te maken hadden met het boekenweekthema.’
Specifiek over mijn verhaal ‘Afscheid’ zegt ze: ‘Heel goed geschreven, heel spannend, je wilt voortdurend weten hoe het verder gaat.’

3. En als bonus: Indisch 3.0 gaat de media in de woonplaatsen van degene die een eervolle vermelding gewonnen hebben, hierover inlichten! Citaat uit de betreffende mail: ‘Wie weet wat dat nog voor jullie aan publiciteit oplevert.’
Wat mij betreft, is de Boekenweek nog lang niet voorbij.

De publicatie van het eerste verhaal met een eervolle vermelding - 'Verloren gewaande gedachten' van  Nikolai Bloem  - is vandaag op de website van Indisch 3.O geplaatst. Morgen volgt het tweede - 'De Herinnering' van Christie Haalboom en woensdag is dan mijn verhaal 'Afscheid' aan de beurt. 

vrijdag 15 maart 2013

Eervolle vermelding voor verhaal.

Onder mijn eigen naam – ja, Eric Steiner is een pseudoniem - heb ik een eervolle vermelding gekregen voor mijn verhaal ‘Afscheid.’ Ik had het ingestuurd voor een door Indisch 3.0. uitgeschreven verhalenwedstrijd. Het thema daarvan borduurde voort op dat van de Boekenweek van dit jaar, maar dan meer gericht op de Indische kwestie, misschien wel Nederlands’ zwartste bladzijde sinds de Tweede Wereldoorlog.

Ik ben heel erg blij met deze eervolle vermelding. Het betekent dat mijn verhaal weliswaar niet tussen de beste drie is komen te staan, maar wel tussen de drie die daar meteen op volgen. Echt een opsteker.

Nog meer vreugde: vanmiddag werd bekend gemaakt dat als extra beloning de drie verhalen met een eervolle vermelding naast de drie winnaars zullen worden gepubliceerd op Indisch 3.0.*

Zoals ik al in 'Bekend worden als auteur' schreef, is het verhaal ‘Afscheid’ een sterke bewerking van twee fragmenten uit mijn tot nu toe nog onvoltooide en ter bezinking terug in de lade gelegde roman  'De Behouden Stilte.' Daarin geef ik het leven van mijn vader weer.
Over mijn (half)broer (die in ‘Afscheid’ een belangrijke rol speelt) en het effect van zijn Indië tijd zal ik ooit ook nog eens schrijven.
Met deze eervolle vermelding moet dit zeker gaan lukken.

*Eind 2014 is het e-magazine Indisch 3.0 opgehouden te bestaan. Maar hier is het verhaal te lezen.

zondag 10 maart 2013

Stoppen met herschrijven.


Streven naar perfectie
Wanneer ben je klaar met het herschrijven van een roman? Je kunt er eindeloos mee doorgaan. Tot elke zin, komma en punt zijn onuitwisbare functie gekregen heeft. Tot er geen woord te veel meer in staat. Je loopt dan wel het risico dat je gaandeweg niet meer weet wat goed of slecht is. Of nog erger: dat je aan het eind van de rit je roman zielloos en bloedeloos hebt gemaakt, hebt gedood.
Taal moet leven.

De perfecte roman
Wanneer is het werkelijk genoeg geweest? Wanneer zou je kunnen besluiten: Klaar, dit is de versie waarmee ik naar buiten treden zal? Ikzelf vind het nogal moeilijk om tot dit besluit te komen. Ik heb de neiging om eindeloos door te blijven schaven, want het kan altijd beter. Maar de perfecte roman is niet te schrijven. Als de perfecte roman te schrijven zou zijn, was iedere schrijver allang met schrijven gestopt. 

vrijdag 1 maart 2013

Rugzak als tijdverdrijf.


Vallen
Rugzakken, ik heb er iets mee:



(door Eric Steiner & Co. oorspronkelijk gepubliceerd op Hyves)
Afgelopen dinsdag weer. Kom ik naar huis gefietst, met op mijn rug mijn rugzak. Ik heb hem al een paar jaar. Is deze keer gevuld met een literfles Spa Rood, 2 ½ kilo aardappels en nog wat kleinere boodschappen.
Met de fiets aan mijn hand sta ik stil voor de deur die toegang biedt naar de ondergrondse gemeenschappelijke bergruimtes. Uit mijn rechter broekzak haal ik mijn sleutelbos te voorschijn. Glipt er een muntstuk van vijftig eurocent mee naar buiten. Dat is het begin. Die hoort daar niet. Die stop ik normaliter altijd in mijn linker broekzak. Maar dat is een ander verhaal.
Gaan we verder met dat muntstuk. Dat muntstuk is half onder de toegangsdeur naar de bergruimtes terechtgekomen.

Bukken, manoeuvreren
Met een zware rugzak op je rug en een fiets aan je hand, is het moeilijk bukken. Dus eerst fiets tegen de muur zetten. Muntstuk oprapen en opbergen in linker broekzak. Fiets weer ter hand nemen, en ontsluiten die deur.
Met een volle rugzak op je rug is het een nauwe doorgang. Maar in de loop der jaren heb ik goed leren manoeuvreren met fiets en rugzak. Als je goed hebt gemanoeuvreerd, kun je daarna zó de stenen trap afdalen.

Afdalen
Mijn fiets trekt aan mijn armen, gehoorzaamt aan de wetten van de zwaartekracht. Kan ik plotseling geen stap meer verzetten. Ik zit vast. Vast aan de deur, die tegen mijn rug aan drukt.

Aftasten
Vrezend dat mijn fiets me zal ontglippen en zelfstandig de trap af zal denderen, houd ik hem nu nog maar met één hand vast. Met mijn andere hand tast ik naar mijn rugzak. Voel dat de ronde deurknop zich in het netje van die rugzak heeft genesteld.
Stom, stom, stom! Ik wist toch dat er een kleine scheur in dat netje zat? Waarom heb dat niet gerepareerd?  Nu is het een gat geworden. En wat ik ook probeer met mijn ene hand, de deurknop geeft zich niet gewonnen.

Hannesen.
Ik trek mijn fiets terug en zet hem in de deurpost om beide handen vrij te kunnen hebben. Er blijft mij niets anders over dan mij uit de beugels van de rugzak te bevrijden. Dat ik daarmee het risico loop vanwege de zwaarte van de rugzak het gat nog groter te maken, neem ik maar voor lief. Dit hele gehannes heeft me al veel te lang geduurd.
Zonder al te grote verdere beschadigingen aan te richten, weet ik mijn rugzak van de deurknop te bevrijden.
Rugzak op een traptrede zetten. Fiets buiten op slot zetten. Rugzak naar beneden brengen. Fiets van slot halen. Deur van gemeenschappelijke bergruimtes met sleutel openen. Met fiets de trap afdalen. Fiets in mijn bergruimte zetten. Rugzak weer om doen. Eindelijk. Op, naar boven. Onderweg mompelen: Ik heb tenminste weer een verhaal.